Wanneer ik naar mezelf keek en luisterde, vroeg ik mij af of ik theater speelde. Het theater van mijn leven, het theater van mij zelf. Maar wie was dit zelf, vroeg degene die naar het theater keek zich af? Hij speelde sneller dan mij, zijn woorden waren niet te stoppen en hij vertelde zijn leven en wie hij was, wat hij wou doen, en wat hij deed, maar was het waar? En was het nodig, dat hij zoveel over zichzelf vertelde? Ik was in de stilte en sprak met hem. Ik zei hem dat hij te snel ging, en dat we zo samen geen muziek konden maken.

Nu leven is fijn, je bent nog een beetje als een kind en dat is ook een goede eigenschap!

Maar als je in evenwicht wilt zijn dan moeten alle delen van jezelf in één ritme samenwerken. Wanneer de gedachten pas na de daden en woorden komen, dan zit je niet in het goede ritme en doe je de dingen niet in de goede volgorde. Natuurlijk is het goed en nuttig om jezelf ook achteraf te observeren en na te denken over het gene wat je gedaan en gezegd hebt. Maar het ideaal zou zijn dat de toneelspeler en de spectator één zouden worden. Het ideaal zou zijn, dat hij die nu alleen nog maar naar zichzelf kijkt, zichzelf hoort en daarna verbaast van zichzelf staat, zichzelf zou zijn. Want dat is wie je echt bent. Nu dit bewust zichzelf zijn is weten wat je zegt en waarom je het zegt, weten wat je doet en waarom je het doet. Zichzelf kennen, is bewust zijn van het gene wat je bent. Maar hij die zichzelf wilt kennen en naar zijn eigen theater kijkt, kent enkel degene die het theater speelt. Ik ben altijd met jou, maar je ziet me niet, omdat ik degene ben die kijkt en jij degene bent die speelt. Binnenkort zullen wij weer één worden en samen spelen en kijken, elkander in liefde verrijken.

Fengo bedankte het onzichtbare wezen dat tot hem sprak en besloot om deze onbewuste kant van zichzelf als zijn Meesteres te beschouwen. Het was zijn Geliefde in weer een andere vorm. Hij dacht dat deze kant, zijn vrouwelijke kant moest zijn. Als hij in het tastbare leven een man was dan zou het toch best kunnen dat hij diep van binnen vrouwelijk was? Fengo dacht en dacht en probeerde de dingen te begrijpen en iets zinvols en waar op te schrijven, hij vroeg zich af of zijn fantasie hem wel op het juiste pad bracht?

Ik, de Letterfee, meesteres van de liefde, zei hem dat het allemaal niet uitmaakte en dat alle middelen goed waren om elkaar beter te leren kennen. Dat wij alle vormen konden aannemen die wij wensten en dat het mogelijk was om ons diep vanbinnen zowel vrouw als man te voelen. Vertrouw mij en twijfel niet zei de meesteres van de liefde.

Fengo gaf toe, hij had zijn Lerares gevonden en ik was blij dat hij van mij wou leren.

Hij denkt natuurlijk aan de liefde en is op dat gebied nog niet veel veranderd.

De naam Letterfee en de tittel Meesteres van de liefde bevielen mij en ik was blij dat ik weer wat namen en titels extra had gekregen. Mijn macht in het boek werd steeds groter en de schrijver was ondertussen smoorverliefd op me en wist niet meer helemaal zeker waar hij zich bevond of waar hij naartoe ging. Hij was net als ik op avontuur in zijn eigen verhaal en wist sommige personages niet meer te scheiden van zichzelf. Al onze namen verenigden zich en ik transformeerde mij tot een mooie Fee zonder kleren vastbesloten om hem meer over de liefde te leren.

De Letterfee

Ik hield van de onzichtbare Letterfee maar al haar letters waren niet even makkelijk. De M van meesteres gaf me haar Les, een les van liefde, al was zei niet altijd makkelijk te begrijpen. Om haar te begrijpen moest je de maat begrijpen, de maat van het leven.

Ik moest leren om maat te houden en van de maat te houden. Ik moest het ritme leren van de grote dans des levens anders zouden wij nooit samen muziek kunnen maken.

De meesters van de liefde was de matrix van alles, het patroon waar iedereen in liep maar waar maar enkelen de weg in vonden. Dit labyrint aan mogelijkheden waaruit zij bestond liet mij het resultaat van mijn acties zien. Er viel niet te ontsnappen aan dit resultaat. Het was de toekomst die al vast stond en gezien kon worden door zij die de weg kenden. Het pad van oorzaak en gevolg, de weg van en actie naar reactie. Ik was de actie en zij gaf steeds weer reacties, reacties die mij blij of boos maakten. Maar hoe kon ik boos zijn op mijn geliefde, hoe kon ik boos zijn op het resultaat van de som die wij te samen vormden. Ik smeekte haar mij te vergeven en was dankbaar toen zij zich voor mij zichtbaar maakte.

Ze vertelde mij dat ze wakker was geworden van mijn dans en de muziek in het midden van de nacht die als magische klanken en tonnen de weg had gevonden naar haar en door middel van het woord wat zich uitte in zinnen wederom tot mij kwam. De zinnen omringden mij en ik verloor bijna de maat. Haar uitstraling ging van licht naar duister en ook haar gezicht, haar, lichaam en haar kleding veranderden van kleur. Het leek wel of wij omringd werden door spiegels die lichtstralen in alle kleuren op ons projecteren en zij integreerde en reflecteerde alles als een zon of een maan, een ster of misschien wel de aarde zelf.

Het licht verduisterde alles

Ze stond voor me gehuld in een zwarte mantel die langs haar licht verlichte naakte lichaam naar beneden viel. Het leek wel of haar ogen flikkerden en ook haar hart scheen een warmte uit te stralen die haar borsten lichtjes deden oplichten. Tussen haar benen leek wel een kaarsje te branden wat licht in alle kleuren door haar lichaam stuurde. De muziek die uit mijn hart kwam was veranderd in een duister tromgeroffel en toen kondigden dames in alle kleuren zich aan op het ritme van vrolijke muziekjes die zich toevoegden aan de onze.

Het Theater van de Letterfee zat propvol en iedereen keek naar de mooie naakte dame in haar zwart leren mantel. Ze toverde lichtwezens in fluorescerende kleuren tevoorschijn. Wezens die allen zongen en dansten met haar terwijl de muziek in mijn hart verder ging en ik één werd met de drie godinnen van de roze zon die als bij toverslag waren verschenen toen het theater van de Letterfee haar toppunt kende en zij zichzelf volledig verloor in haar heilige Drievuldigheid.

(De Godinnen dansten en zongen en de Letterfee vervulde de wensen van iedereen die zich in het theater bevond. Een magische muziek bracht ons allen naar het volgende vertrek en zodoende vertrokken wij allen te samen op avontuur in onszelf).

Dankwoord voor de Fee

Dank je wel o mooie Fee voor deze muziek die ik uiteindelijk begin te horen. Dank je voor het geduld dat mij de tijd zal leren. Laat mijn actie als de mooiste muziek zijn in het ritme van de liefde voor iedereen. Leer mij om samen te zingen met de moeder, de moeder die voor al haar kinderen zingt en niet wacht op een applaus. Leer mij om het lied te zingen dat ons naar dromenland zal brengen.

Geef mij het lef om te durven zingen